Met natte vingers raap ik het verleden bijeen

Ergens achter blijven haken

Wat moet ze tegen haar kletsnatte lichaam zeggen?

niet weten welke huid je aan moet voor het pas gestreken blauwe laken niet weten hoe het hoofd te buigen water wil niet in de armen...

Tenen schrapen moed bijeen, loeren lillend over de rand van een ruwe, blauwe tong. Meer dan tien meter diep sidderen...

mijn naam zit me niet als gegoten ik neem en eet een rantsoen van taal bijt in eigen wangen, blijf aan lippen kleven de schreeuw is armer...

‘Maar ze maken hier geen engelen, alleen jongens van vlees en bloed.’ Marieke Lucas Rijneveld De hete adem in m’n nek dampt aan, schenkt...

de meisjes dragen een braillebril die alles en iedereen overkapt inkapselt inpakt in noppenfolie elk stofje vormt een grauw grijs...

Met verblinde vingers kijk ik in het niemandsland waarin jij al vanouds gedijt. Onder zachte dwang de tijd tot stilstand dwingend. Mij...

dat iedereen zeeziek aan boord blijft, van blinde boreling tot dove grijsaard, dat we het tij en de kolken weerstaan dat niemand achter...

Nog voor je denken kon wachtte je geduldig af, zwom naar een vaag, maar veelbelovend licht en negen maanden later spoelde je onwetend...

willen we verder, botsen we op tegen de onwrikbare ruggen van trollen. zij hebben wortels die zich al jaren op geheime locaties...

wat zijn wij meer dan hout en spint waarin het grijze water klimt tot in een stroeve kruin de ruis van een gedempte stem die door oude...

alsof een stem uit de rotsen komt we komen van zand, we gaan naar zand de mantra roest tussen mijn oren verlicht het pad wie trekt me...

het is een heelal in drie letters kaatsend als een balletje op het blad het staat overal op zijn zij en op zijn kop het is me wat alles...

Herinneringen hebben geen nood aan een houvast zeg je we schudden de as uit de urn en alles waait op – hier is geen richting meer die...

huis zonder muren